عوارض شکستگی ها

عوارض شکستگی ها

شکستگی های استخوانی بسیار رایج اند و اغلب افراد در طول زندگی معمولا یک نوع از آنها را تجربه می کنند. با کمک علم پزشکی مدرن و جراحی، بیشتر این شکستگی ها بدون عوارض خاص و نقص عملکردی، بهبود می یابند. با این حال، برخی از شکستگی ها معمولا دامنه ای از عوارض مختلف برای بیماربه وجود می آورند.

عوارض حاد عموما در نتیجه ی ضربه ی اولیه به وجود می آیند و شامل آسیب های عصبی عروقی یا آسیب های بافت نرم، خون رفتگی و آلودگی موضعی و عفونت هستند. عوارض تاخیری ممکن است پس از درمان یا در نتیجه درمان اولیه رخ دهند و می تواند شامل مال یونیون ( Malunion) یا بد جوش خوردن، عوارض آمبولی یا انسداد عروق، استئومیلیت (osteomyelitis) یا التهاب و عفونت استخوان و نقص عملکردی باشد.

میزان خطر این عوارض، بسته به نوع خاص شکستگی، پیچیدگی، محل وقوع و میزان مدیریت و کنترل آن متغیر است. عوامل خطری همچون سن بیمار و همراهی او و همچنین فعایت های بیماران پس از شکستگی مثل سفر هوایی یا بی تحرکی نیز می تواند روند بهبود شکستگی را با مشکل مواجه سازد.

عوامل خطر

عوارض شکستگی ها اغلب به طور متغیر تعریف شده اند و در ارزیابی آنها اختلاف نظر وجود دارد. از این رو تخمین وقوع این عوارض دشوار است. محل شکستگی، چگونگی آن و همچنین کیفیت جراحی، به وضوح در تعیین این عوارض نقش دارند، اما شرایط سنی و تغذیه بیمار و عواملی مثل سیگار کشیدن و مصرف الکل نیز می تواند در این زمینه موثر باشد. مطالعات مروری که با استفاده ازپایگاه تحقیقات داده بنیاد بریتانیا (UK GP Research Database) صورت گرفته است، عمده ترین عوامل خطر مرتبط با عوارض شکستگی ها (دیر جوش خوردن، جوش نخوردن و بد جوش خوردن استخوان) را صرف نظر از محل شکستگی، این چنین تعریف می کند:

• دیابت (نوع یک و دو)
• استفاده از دارو های ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) طی 12 ماه.
• تصادفات اخیر با وسایل نقلیه (کم و بیش یک ماه قبل از شکستگی).
• درمان هورمونی حاوی استروژن (گرچه می تواند منجر به پوکی استخوان شود).

جوش خوردن طبیعی شکستگی ها

روند جوش خوردن شکستگی به طور طبیعی شامل موارد زیر است:

• التهاب: این التهاب همراه با ورم است که دو تا سه هفته طول می کشد.
• ایجاد کالوس های نرم (بافت فیبری که در محل جوش خوردن استخوان شکسته به وجود می آید و کم کم سخت و کمی برجسته می شود): با تشکیل استخوان جدید، تورم نیز کاهش می یابد و ناحیه شکستگی سفت و خشک می شود. حدود هفته چهارم تا هشتم پس از عمل جراحی این اتفاق می افتد و در تصاویر اشعه ایکس نیز قابل مشاهده نیست.
• چنان که استخوان جدید، ناحیه وقوع شکستگی را پوشش می دهد، کالوس سخت ایجاد می شود. این حالت در عکس های اشعه ایکس قابل مشاهده است و استخوان ها بین هفته 8 تا 12 پس از جراحی، محل شکستگی را پر می کنند.
•  بازسازی استخوانی: که برای اصلاح بد شکلی و انحرافات و بازیابی قدرت استخوان صورت می گیرد. این فرایند، بسته به محل شکستگی، چندین سال طول می کشد.

برای این که در محل شکستگی بهبودی حاصل شود نیاز به بی حرکتی و ثبات ناحیه شکسته، تغذیه مناسب و گردش خون کافی وجود دارد. میزان بهبودی در هر شخص متفاوت است و همچنین می تواند با دخالت عواملی که در بالا ذکر شد، مثل سن و همزمانی با بیماری های دیگر، در معرض خطر قرار گیرد.

عوارضی مثل خونریزی مفرط یا خطر ایجاد بافت نرم، عفونت، جراحی های عصب عضلانی، نیاز به جراحی پیچیده استخوانی یا خرد و متلاشی شدن استخوان ها یا ضربه شدید بافت نرم، غالبا  مدت زمان زیادی دوام می یابند و می توانند در روند بهبود اختلال ایجاد کرده یا مانع بهبودی گردند.

عوارض اولیه

عوارض تهدید کننده

• این عوارض شامل آسیب های عروقی مثل قطع شریان ران یا انشعابات اصلی آن توسط شکستگی مفصل ران یا آسیب به سرخرگ لگنی توسط شکستگی های لگن می باشد.
• بیمارانی که دچار شکستگی های گوناگون دنده می شوند، ممکن است در اثر این شکستگی ها مبتلا به عارضه پنوموتوراکس یا هَواجَنبی (وجود هوا در حفره جنب که مانع باز شدن کامل ریه می‌شود) یا مشکلات تنفسی گردند.
• شکستگی های لگن، به خصوص در سالمندان، منجر به بی حرکتی می شود که در اثر این عدم تحرک، خطر ابتلا به ذات الریه، بیماری های ترومبو آمبولی وریدی (شکل گیری لخته خون در ورید) و یا رابدومیولیز (بیماری دردناک و خطرناکی که عضلات، عملکرد کلیه و سلامت کلی را تحت تاثیر قرار می‌دهد) برای بیمار وجود دارد.  

عوارض موضعی

• جراحی عروقی
• جراحی احشایی که باعث آسیب به ساختارهایی مثل مغز، ریه یا مثانه می شود.
• آسیب به بافت ها، پوست و اعصاب اطراف
• هماتریت و آسیب های داخل مفصلی
• سندرم کمپارتمان (Compartment syndrome) که در اندام فوقانی به نام ایسکمی ولکمن (Volkmann's ischaemia) نیز شناخته می‌شود، در پزشکی (ارتوپدی) حالتی است که در آن بر اثر بالا رفتن فشار بافتی در هریک از اندام ها، درد در آن بوجود آمده و پیامد این افزایش فشار، کاهش جریان خون در بافت و کاهش در میزان اکسیژن در عضله و عصب خواهد بود.
• عفونت زخم، که بیشتر در شکستگی های باز اتفاق می افتد.
• تاول های شکستگی

عوارض سیستمیک یا ساختاری (وابسته به تمام بدن)

• آمبولی چربی (گرفته شدن عروق در اثر ورود بافت چربی به داخل جریان خون)
• شوک و تکانه شدید یا هراس ناگهانی
• ترومبو آمبولی ریوی یا وریدی
• تشدید بیماری های زمینه ای مثل دیابت یا انسداد شرائین (CAD)
• ذات الریه

تاول های شکستگی

این عارضه در میان شکستگی ها بسیار نادر است (حدود 2 درصد) و در قسمت هایی رخ می دهد که پوست به استخوان چسبیده است و بافت نرمی بین استخوان و پوست وجود ندارد که از پوست محافظت کند. نمونه این موارد در قوزک پا، مچ دست، آرنج و کف پا اتفاق می افتد.

این تاول ها روی سطوح شکستگی بروز می کنند و فرایند بهبود و ترمیم را با اختلال مواجه می سازند. همچنین این عارضه مستلزم باز کردن گچ همراه با استراحت مطلق و بالا نگه داشتن اندام آسیب دیده است. به نظر می رسد علت ایجاد این تاول ها، کشیده شدن پوست است که به هنگام شکستگی اتفاق می افتد. این تاول ها بیشتر شبیه سوختگی درجه دو به نظر می رسند. این تاول ها ممکن است شفاف یا کدر بوده و منجر به زخم های عفونی شوند. زمانی که این عارضه رخ می دهد باید عمل جراحی و یا کچ گرفتن عضو شکسته را به تعویق انداخت.

فاکتورهای خطر بروز این تاول ها شامل شرایطی هستند که در آن پوست به راحتی جوش نمی خورد، از جمله بیماری هایی مثل دیابت، فشار خون و همچنین سیگار کشیدن زیاد و مصرف الکل و بیماری عروق جانبی.

عوارض ثانویه شکستگی ها

عوارض موضعی

• دیر جوش خوردن (بیش از حد معمول زمان می برد تا شکستگی بهبود یابد)
• بد جوش خوردن (استخوان در محور و راستای اصلی خود جوش نمی خورد.)
• جوش نخوردن استخوان (استخوان اصلا جوش نمی خورد)
• خشکی مفصل
• هم کشی و انقباضات موضعی
• استخوان سازی نابجا داخل عضله
• نکروز آواسکولار
• آتروفی سودک یا دردهای مزمن بعد از آسیب (Sudeck's atrophy)
• التهاب مغز استخوان (Osteomyelitis)
• اختلال و ناهنجاری های رشدی

عوارض سیستمیک

• قانقاریا، کزاز، سپتیسمی یا گندخونی (septicaemia)
• ترس از حرکت دادن اندام

مشکلات بهبود استخوان: دیر جوش خوردن، بد جوش خوردن و جوش نخوردن

دیر جوش خوردن به این معنی است که استخوان در مدت زمان مورد نظر جوش نمی خورد. این تاخیر بسته به مکان و نوع شکستگی و فاکتورهای دیگر مثل سن بیمار، متغیر است. در هر صورت فرایند التیام بخشی مداوم است، اما نتیجه آن مشخص نیست.

اگر بعد از 3 تا 6 ماه (بسته به مکان شکستگی)، هیچ علامتی از التیام استخوان وجود نداشته باشد، به این معنی است که شکستگی جوش نخورده است. جوش نخوردن استخوان برخی مواقع می تواند در نتیجه ی دیر جوش خوردن رخ دهد.

بد جوش خوردن استخوان زمانی اتفاق می افتد که قطعات شکسته شده کاملا محکم به یکدیگر جوش خورده اند ولی نه در وضعیت مطلوب.

بد جوش خوردن شکستگی میتواند موجب تغییر شکل و یا کوتاه شدن استخوان شود. این تغییر شکل بخصوص اگر در سطح مفصلی ایجاد شود میتواند در دراز مدت موجب بروزآرتروز و ساییدگی مفصل  شود. وقتی بد جوش خوردگی استخوان شدید باشد پزشک معالج اقدام به استئوتومی محل میکند یعنی به توسط عمل جراحی محل بد جوش خوردگی را مجددا میشکند و بعد از قرار دادن قطعات شکسته شده در وضعیت مناسب آنها را به توسط پیچ، پلاک یا نیل به یکدیگر فیکس میکند.

عواملی که استخوان را مستعد دیر جوش خوردن می کنند

• آسیب های شدید بافت نرم
• جریان خون ناکافی
• عفونت
• اسپلینت یا آتل نامناسب
• فشار و کشش اضافی
• سنین بالا
• کم خونی شدید
• دیابت
•  کمبود ویتامین D
• کم کاری تیروئید
• داروهای ضد التهاب استروئیدی
• شکستگی های پیچیده یا ترکیبی
• پوکی استخوان

عوامل موثر در جوش نخوردن استخوان

علت های جوش نخوردن  شامل عفونت، جریان خون ناکافی بین دو قطعه شکسته یا حتی یک قطعه، حرکت جداکننده بیش از حد، قرار گرفتن بافت نرم بین قطعات شکسته، از بین رفتن تقابل بین قطعه شکسته، وجود فلز در نزدیکی شکستگی، تخریب استخوان در اثر تومور ( در شکستگی پاتولوژیک ) و حل شدن هماتوم در اثر مایع ساینو ویال ( در شکستگی داخل مفصلی ) می باشد .

درمان جوش نخوردن  با عمل جراحی و استفاده از انواع گرافت های استخوانی (اتوژن، هوموژن و هتروژن) امکان پذیر است .

عواملی که باعث جوش نخوردن استخوان می شوند

این عوامل شامل موارد زیر است:

• استعمال دخانیات (توتون یا نیکوتین) به هر شکل، به صورت سیگار، جویدن توتون و مصرف آدامس یا نوار نیکوتین، فرایند التیام را مختل می‌سازد و احتمال جوش نخوردن استخوان را افزایش می‌دهد.
• کهولت سن
• کم‌خونی شدید
• دیابت
• کمبود ویتامین D
• کم کاری تیروئید
• تغذیه نامناسب
• مصرف داروهای ضدالتهابی، مانند آسپرین، ایبوپروفن و پردنیزون
• شکستگی پیچیده باز یا ترکیبی

در بعضی استخوان ها مانند استخوان های اندام تحتانی که وزن بدن را تحمل میکنند این جوش نخوردن استخوان میتواند مشکل ایجاد کند در حالیکه بعضی از استخوان ها مانند استخوان های متاکارپ  در کف دست حتی اگر جوش هم نخورند، ممکن است مشکل خاصی برای بیمار ایجاد نکنند.

با این حال اکثر جوش نخوردگی ها برای بیمار مشکل زا بوده و نیاز به درمان دارند. برای درمان نان یونیون از روش های غیر جراحی و جراحی استفاده می شود.

درمان های غیر جراحی

متداول ترین روش غیر جراحی استفاده از تحریک کننده های استخوان است. این تحریک ممکن است بصورت امواج اولتراسونیک بصورت شوک ویو تراپی باشد و یا ممکن است از قرار دادن اندام در میدان های الکترومغناطیسی استفاده شود.

این امواج صوتی یا الکترومغناطیسی روزی ۲۰ دقیقه تا چند ساعت و هر روز به اندام تابانده میشود تا موجب تحریک جوش خوردن شکستگی شود.

روش دیگر درمان غیر جراحی نان یونیون ها تزریق پروتئین خاصی است که در واقع یک نوع هورمون موضعی رشد است.

درمان های جراحی

از روش هایی مانند پیوند استخوان یا تثبیت داخلی و خارجی استخوان برای تحریک جوش خوردن شکستگی استفاده میشود:

• پیوند استخوان از فرد دیگر یا الوگرافت (Allograft):  در این روش استخوان هایی را که از افراد متوفی گرفته و تحت شرایط خاصی استریل و آماده میکنند برای تحریک جوش خوردن محل شکستگی بکار گرفته میشوند. این نوع پیوند استخوان، داربستی را در اختیار بدن بیمار قرار میدهد تا موجب ایجاد استخوان جدید در محل جوش نخوردگی شود.
• جایگزین های پیوند استخوان (Bone substitude): اینها موادی هستند که بصورت مصنوعی ساخته شده و میتوانند موجب تحریک استخوان سازی جدید شوند. این مواد باید با عمل جراحی در محل جوش نخوردگی شکستگی قرار داده شوند.
• تثبیت داخلی (Internal fixation): گاهی اوقات علت جوش نخوردن شکستگی اینست که قطعات شکسته شده دائما نسبت به یکدیگر حرکت میکنند و بدن فرصت نمیکند آنها را به یکدیگر متصل کند. این اتفاق معمولا موقعی میفتد که برای بیحرکت کردن شکستگی از آتل یا گچ گیری استفاده شده است.

این وسایل در بعضی از شکستگی ها ممکن است نتوانند دو لبه شکستگی را به اندازه کافی در کنار هم بی حرکت نگه دارند تا بدن بتواند آنها را به همدیگر جوش دهد. در این حالت دو قطعه استخوان مرتبا نسبت به یکدیگر حرکت می کنند و این حرکت مداوم امکان و فرصت جوش خوردن را از بدن می گیرد.

در این موارد یک روش خوب درمانی عمل جراحی و تثبیت و بیحرکت کردن کامل قطعات شکستگی با کارگذاری ایمپلنت های داخلی است.

در مواردی هم که استخوان بیمار قبلا جراحی شده است، در جراحی دوم ایمپلنت های قبلی خارج شده و ایمپلنت بهتر و یا قویتری در محل گذاشته می شود.

میوزیت اوسیفیکان (Myositis ossificans)

در میوزیت اسیفیکان که به آن استخوان سازی نابجا هم میگویند در داخل توده عضله استخوان ساخته میشود. این حالت بیشتر در کسانی ایجاد میشود که خیلی سریع بعد از کوبیدگی شدید عضله به ورزش برگشته و عضله را تحت فشار زیاد قرار میدهند. علائم بصورت درد و تورم شدید در روی عضله است. استخوان بوجود آمده میتواند حرکت عضله را بشدت محدود کند. انجام نرمش های کششی شدید با عضله آسیب دیده این وضعیت را بدتر میکند.

آلگودیستروفی (Algodystrophy)

آتروفی سودک (Sudeck's atrophy) یا دیستروفی رفلکسی سمپاتیک که گاهی به آن آلگودیستروفی هم می گویند یکی از عوارض آزار دهنده ای است که معمولا بعد از شکستگی، پیچ خوردگی یا دیگر ضربات به اندام بوجود می آید.

این عارضه خود را بصورت درد، تورم و خشکی مفصلی در دست یا پای اندام آسیب دیده نشان میدهد ( مقصود از دست یا پا قسمت بعد از مچ است نه کل اندام فوقانی یا تحتانی). علت اصلی این عارضه شناخته شده نیست ولی به نظر میرسد وقوع آن با تغییراتی در تنظیمات سیستم اعصاب سمپاتیک همراه است.

درمان این عارضه معمولا چند جانبه است. اصول درمان عبارتند از :

• دارو: پزشک معالج ارتوپد ممکن است از داروهای ضد التهابی و گاهی کورتیکوستروئیدهای خوراکی، داروهای ضد افسردگی، داروهای ضد فشار خون، داروهای ضد تشنج برای درمان بیماری استفاده کند.
• تزریق: گاهی در شروع بیماری ممکن است تزریق داروهای بیحسی موضعی در نزدیکی عصب سمپاتیک اندام مفید باشد
• بیوفیدبک:  با استفاده از روش هایی بیمار یاد میگیرد که خود را ریلاکس کرده و درد را کاهش دهد.
• فیزیوتراپی: انجام نرمش ها و حرکات خاصی برای دست و انگشتان ممکن است در بهبود بیماری بسیار کمک کننده باشد.
• جراحی : در صورت عدم بهبودی بیمار با روش های ذکر شده انجام اعمال جراحی ممکن است مفید باشد. در یکی از این جراحی ها الکترودهای کوچکی در اطراف ستون فقرات گذاشته شده و به وسیله آنها تحریک های الکتریکی به اعصاب فرستاده میشود.

در روش دیگر لوله های بسیار ظریفی در اطراف ستون فقرات گذاشته میشود که از طریق آنها داروهای ضد درد در نزدیکی اعصاب تزریق میشود.

گاهی اوقات درمان این بیماری بسیار مشکل میشود. در موارد مزمن ممکن است روان درمانی بتواند به بیمار کمک کند

عوارض یاتروژنیک درمان شکستگی ها

مشکلات یاتروژنیک (Iatrogenic) یا درمانزاد که ناشی از عوارض درمان است، به اثرات جانبی و مشکلات و بیماری‌هایی گفته می‌شود که در پی دارو و درمان و جراحی به‌وجود آمده باشند.

عوارض گچ گیری و آتل بندی

گچ گیری یا استفاده از آتل و اسپلینت یکی از راه حل های بسیار موثر در درمان بسیاری از بیماری ها و آسیب های اندام است، با این حال مانند هر درمان دیگری استفاده از آنها ممکن است همراه با بروز عوارضی باشد. با آگاهی از این عوارض می توانیم به طور موثرتری از آنها پیشگیری کنیم.

وقتی اندامی در گچ یا آتل قرار دارد بروز علائم زیر نشانه خطر است :

• افزایش درد یا تورم اندام و احساس سفت شدن گچ یا آتل

• احساس بیحسی یا سوزن سوزن شدن در دست یا پا به علت فشار گچ یا آتل

• احساس سوزش در پوست زیر گچ

• تورم دست یا پا که در پایین تر از محل گچ یا آتل قرار دارد.

• از دست دادن توانایی حرکت انگشتان دست یا پا

این علائم می توانند نشانه فشار بیش از حد گچ بر روی اندام باشند. این فشار اگر از حدی بیشتر شود بسیار خطرناک بوده و می تواند مانع خون رسانی به اندام و سیاه شدن آن شود. در موارد شدید ممکن است بر اثر فشار زیاد گچ بر اندام سندروم کمپارتمان ایحاد شود. در این موارد پزشک معالج گچ را در تمام طولش از سطح تا روی پوست،  برش داده و لبه های برش را از هم باز می کند. بدین ترتیب گچ گشادتر می شود. گاهی مواقع  لازم است تا گچ بطور کامل باز شود.

با انجام یک آزمایش ساده می توان مشخص کرد که آیا گچ بیش از اندازه سفت بوده و به عروق اندام فشار وارد می کند یا خیر. برای این کار با انگشت شست و سبابه دست سالم، ناخن یکی از انگشتان اندامی را که در گچ است فشار می دهیم تا رنگ آن از صورتی به سفید تغییر یابد. با رها کردن ناخن باید رنگ آن مجددا و به سرعت از سفید به صورتی برگردد. در صورتی که این بازگشت رنگ به کندی صورت گیرد نشانه اختلال عروقی اندام است. می توان این بازگشت رنگ ناخن را در دو اندام مقایسه کرد تا بهتر به اختلال احتمالی آن پی برد.

برای رفع فشار گچ بر اندام برش دادن فقط قسمتی از گچ کافی نیست. همچنین برش دادن گچ ولی باقی ماندن ویبریل یا پانسمان روی پوست و زیر گچ هم درست نیست و ممکن است موجب باقی ماندن فشار بر روی اندام شود. گاهی اوقات پانسمانی که روی زخم بیمار گذاشته می شود، اگر دور تا دور اندام باشد می تواند با خون ناشی از خونریزی از زخم آغشته شده و پس از خشک شدن، سفت شده و مثل گچ دور اندام را گرفته و اندام را تحت فشار قرار دهد. در این موارد پانسمان هم مانند گچ عمل کرده و می تواند خطرناک باشد. پس وقتی گچ بر اندام فشار وارد می کند باید نیمی از گچ کاملا باز شده تا فشار به طور کامل از روی اندام برداشته شود.

از دیگر عوارض گچ و آتل فشار موضعی آن به بعضی قسمت های برجسته تر پوست است. به طور مثال هم گچ و هم آتل اندام تحتانی (پاها) می تواند به قوزک ها و یا به پوست سر استخوان فیبولا فشار آورد. چون پوست این قسمت ها مستقیما بر روی استخوان قرار داشته و برجسته تر هم هست فشار بر آنها می تواند موجب کاهش جریان خون موضعی در این نواحی شود. این کاهش جریان خون در ابتدا موجب قرمزی و احساس سوزش موضعی می شود و بعد از مدتی درد ایجاد شده و بعد از آن پوست می میرد و سیاه می شود. این آسیب بافتی در پوست می تواند منجر به عفونت هم بشود. بنابراین هرگونه احساس سوزش یا درد در زیر گچ یا آتل باید به اطلاع پزشک رسانده شود.

از دیگر عوارض احتمالی گچ فشار آن بر روی اعصاب است. در بعضی قسمت های اندام، عصب بسیار به پوست نزدیک است. به طور مثال در زیر زانو عصب پرونئال در قسمت خارجی زانو و در کنار سر و گردن استخوان فیبولا قرار دارد. گاهی اوقات گچ کوتاه یا بلند پا می تواند بر روی پوست این ناحیه فشار آورده و عصب را بر روس استخوان زیر آن فشرده کند. این وضعیت می تواند  منجر به اختلال کارکرد عصب شود. علامت این اختلال کاهش یا حرکت انگشتان پا است.

مشکل دیگر گچ و آتل اینست که بروز عفونت در زیر آنها قابل ردیابی نیست. ایجاد هر گونه عفونت در زیر گچ یا آتل به خصوص در پوست، موجب بروز درد و سوزش می شود. پس احساس درد و سوزش باید هشداری باشد که در صورت ایجاد بیمار به پزشک مراجعه کند. وارد کردن اجسام خارجی به زیر گچ و آتل برای خاراندن پوست موجب افزایش احتمال بروز زخم و عفونت آن می شود.

کشش و اصطکاک

اصطکاک و انقباض باعث می شود اندام ها نتوانند به راحتی حرکت کنند و این امر باعث تضعیف عضلات خواهد شد. دیگر عوارض اصطکاک و انتقباض عبارتند از:

• زخم های بستر یا زخم فشار
• ذات الریه (پنومونی) و یا عفونت های مجاری ادراری
• کوتاه شدن عضله در بیماری افتادگی پا (دراپ فوت)
• فلج عصبی نازک نی (استخوان خارجی ساق پا)
• عفونت پین تراکت (Pin tract): جای پین دچار عفونت می شود.
• ترومبو آمبولی (Thromboembolism): ایجاد لخته در عروق ریه

تثبیت خارجی (External fixation)

تثبیت خارجی می تواند مشکلات زیر را ایجاد کند:

• عفونت پین تراکت
• شکستگی یا شل شدن پین
• ایجاد اختلال در حرکت مفصل
• ایجاد آسیب عروقی عصبی در اثر محل قرارگرفتن پین
• ایجاد ناهمترازی به دلیل محل نامناسب فیکساتور
• عوارض روانی: فیکساتور خارجی می تواند اثرات روانی نامطلوبی در فرد ایجاد کند. ممکن است تصویر ذهنی فرد از بدن خودش خراب شده و با احساس ناتوانی، ناهنجاری یا نقص عضو مواجه شود که اعتماد به نفس او را پایین می آورد.

مرجع:

https://patient.info/doctor/complications-from-fractures