فاطمه مسعودی

سلام پسری دارم 26 ساله دارای پر خوابی شدید بطویکه تا ساعت 14 الی 15 بعداز ظهر در خوابه و به سختی بیدار میشه

وقت بخیر. من 24 ساله هستم تماس تلفنی و متنی به من احساس اضطراب می‌دهم بنابراین قبل از هر تماس تمامی نکاتی که نیاز به گفتنش هست و سوالاتی که ممکن است پیش بیاید را باید یادداشت و بارها مرور کنم. معاشرت با دیگران هم برای من همینگونه است قبل از صحبت گفته‌هایم را بارها و بارها در ذهنم مرور می‌کنم و اگر فردی ناگهان از من سوالی بپرسد که انتظارش را نداشته باشم و جوابی برایش اماده نکرده مضطرب و دچار تپش قلب می‌شوم و پس از آن خودم را بارها و بارها برای آن اتفاق سرزنش می‌کنم. مسئله‌ی دیگری که به شدت آزارم می‌دهد مسئله‌ی از شاخه‌ای به شاخه دیگر پریدن است. بر اساس گفته‌های خانواده‌ام به هیچ مسئله‌ای علاقه‌مند نیستم ولی مسئله این است که به مسائل زیادی علاقه‌مند هستم( گاهی وقتی به مسئله‌ای چه فیلم باشد چه کتاب یا خبری توجهم جلب شود بی وقفه راجع به آن صحبت می ‌کنم) ولی خیلی زود علاقه‌ام به مسائل را از دست می‌دهم برای همین هیچ وقت نتوانستم شغل و حرفه‌ای را برای خود انتخاب کنم در کنار این‌ها به ذهن سپردن مسائل برایم دشوار است مثلاً گاهی در حال خواندن کتابی اگر به صفحه‌ی قبلی که خوانده بودم بازگردم حس می‌کنم که اولین بار است که دارم این مطالب را می‌خوانم. این مسائل من را به شدت از دست خودم کلافه کرده لطفاً راهنمایی‌ام کنید.

سلام وقتتون بخیر من تو این مدت کرونا واقعا بهم ریختم کارمو از دست دادم احساس میکنم زندگیمو دوست ندارم همسرمو دوست ندارم و دارم بالاجبار باهاش زندگی میکنم.همش نق میزنم و از همسرم محبت می خوام ولی اونم درگیر کارشه و محبت خاصی بهم نمیکنه حتی این اواخر بهم گفت دیگه تو رو نمی بینم برام مهم نیستی.وقتی نمی تونم حرفمو راحت بگم سعی میکنم با حرفای تند همسرمو تخریب کنم چون حس میکنم اون مقصره که این زندگی رو برا من ساخته اون همش به دنبال عقده های کودکیشه و فقط به فکر شغل و پول در آوردنه نه سفری نه تفریحی نه حتی بچه دلش می خواد میگه فقط ولم کن کار کنم و به آرزوهام برسم توام برو دنبال آرزوهای خودت.یه جور احساس می کنم که ولم کرده و بود و نبودم تو این زندگی هیچ فرقی به حالش نداره.همسرم پسر کوچیک خانوادس و همش میگه پدر و مادرمو ول نمیکنم هر جا میریم اونارم با خودش میاره اصلا حس میکنم استقلال تو زندگیم جایی نداره از یه طرفم طبقه ی پایین خونه مادر شوهرم زندگی می کنیم و از خانواده ی خودم دورم ما تو یه شهر کوچیک زندگی می کنیم و خانوادم تو یه شهر بزرگ.کارمم که از دست دادم حس میکنم زندگیم بی مفهوم شده.حس میکنم داره بهم ظلم میشه این حق من نبود چون تو همه حال سعی کردم به همسرم کمک کنم تو خونه خریدن ماشین خریدن ولی گاهی فک می کنم اون اصلا این چیزارو نمی بینه و نمک نشناسه.اونم همین حسو نسبت به من داره میگه تو می خوای نظر خودتو به همه غالب کنی و خوبیای منو نمی بینی. همسرم خیلی راحت بهم میگه تو بری هم برام اصلا مهم نیست فک میکنم جایی تو زندگیش ندارم و الکی خودمو دارم درگیرش میکنم. گفتم بچه دار شیم گفت من بچه دوست ندارم تو دوس داری باشه بچه دار میشیم!اصلا هیچ رغبتی تو نگاهش به زندگی نمی بینم من دختر شاد و سرزنده ای بودم ولی با زندگی متاهلی واقعا بهم ریختم.لطفا کمکم کنید. لطفا کمکم کنین واقعا گاهی به خودکشی فکر میکنم تا حداقل دل همسرمو بسوزونم تا آخر عمر عذاب وجدان بکشه!چون وقتی می بینه من گریه میکنم اصلا بهم توجه نمیکنه انگار یه چوب خشکه!حس میکنم حالم خیلی بده گاهی انقدر قلبم تند میتپه که می خواد از جاش دربیاد.