آنتی-کواگولان

پادبَند یا ضد انعقاد (به انگلیسی: Anticoagulant) ماده‌ای با ویژگی‌های دارویی‌است که از لخته شدن خون جلوگیری می‌کند. انعقاد یا دَلَمه شدن خون فرایندی است که موجب لخته شدن خون می‌شود. این فرایند از دو مسیر داخلی وخارجی موجب تبدیل فیبرینوژن به فیبرین، فعال شدن فاکتورهای انعقادی و تجمع پلاکت‌ها می‌شود. پادبندها به‌طور طبیعی در بدن زالوها و حشراتی که از خون دیگر موجودات تغذیه می‌کنند، مانند پشه وجود دارد. داروهای ضد انعقادی و ضد پلاکتی : داروهای ضد انعقادی و ضدپلاکتی داروهایی هستند که احتمال لخته شدن خون در سرخرگها، سیاهرگها یا قلب را کاهش می‌دهند. لخته‌ها می‌توانند سبب انسداد جریان خون به عضله قلبی و در نتیجه حمله قلبی شوند. این گروه داروها عموماً از تشکیل لخته‌های کوچک خون در سیاهرگها و نیز سرخرگها و خطرات قلب جلوگیری می‌نمایند و تا حدودی مانع حرکت لخته‌های تشکیل شده (آمبولی) به سوی اندامهای حیاتی بدن می‌شوند. با این وجود این گونه داروها لخته‌های خون را از بین نمی‌برند. گروه داروهای ضد پلاکت مانع تجمع پلاکتها و در نتیجه مانع تشکیل لخته خون می‌شوند. از این داروها مانند آسپیرین و دی‌پیریدامول در افرادی که مستعد لخته‌سازی‌اند به منظور پیشگیری از تشکیل لخته خون استفاده می‌شود. گروه داروهای ضد انعقاد در دو شکل تزریقی و خوراکی تولید و عرضه می‌شوند. رایج‌ترین قلم دارویی تزریقی از این گروه هپارین است که به‌طور عمده در بیمارستانها و هنگام اعمال جراحی یا در جریان دیالیز کلیوی تجویز می‌شود. داروی وارفارین رایج‌ترین شکل خوراکی داروهای ضد انعقاد است که به منظور پیشگیری از تشکیل لخته در عروق و قلب و جلوگیری از سکته‌ها تجویز می‌شود. از این دارو به دنبال سوانح یا در مبتلایان به اختلالات دریچه‌ای قلب یا پس از اعمال جراحی به ویژه اعمال تعویض دریچه‌های قلب که خطر بروز آمبولی بالاست، استفاده می‌شود. داروهای ضدانعقاد تزریقی. هپارین و هپارین تجزیه شده: در شکل طبیعی آن، هپارین شامل قطعاتی با وزن مولکولی بالا از ۵۰۰۰ تا ۳۰٫۰۰۰ و نیز قطعاتی با وزن مولکولی پایین از ۲۰۰۰ تا ۹۰۰۰ می‌باشد. انوکساپارین (Enoxaparin) و دالتپارین (Dalteparin) ، دو شکل هپارین با وزن مولکولی پایین (LMWH) ، اخیراً به بازار عرضه شده و تعداد دیگری در حال حاضر در دست تحقیق می‌باشند. هپارین از طریق روده جذب نشده و باید به شکل تزریقی داده شود.