albumin
آلبومین (ریشه لاتین: آلبوس بمعنی سفید) عموماً به گروهی از پروتئینهای محلول در آب (در اب حل می‌شود) گفته می‌شود اما در بدن انسان از نظر کاربرد و مقدار یکی از مهم‌ترین پروتئینهای درون پلاسما بوده و جزو پروتئین‌هایی است که گلیکوزیله نمی‌شود. غلظت آلبومین موجود در خون انسان حدود ۳/۶–۵/۲ گرم بر دسی لیتر است و این مقدار درصورت نیاز بدن تا دوبرابر نیز افزایش می‌یابد و میزان سنتز روزانه آن به‌طور تقریبی ۱۴۰ گرم می‌باشد. آلبومین در کبد ساخته شده و میزان تولید آن حدود ۱۵ گرم در روز است. نیمه‌عمر آلبومین در بدن ۲۰ روز است و روزانه نزدیک به ۴٪ تخریب و جایگزین می‌گردد. آلبومین پروتئین اصلی خون است. پروتئین ساده و فاقد کربوهیدرات است. در pH فیزیولوژیک بار منفی دارد (سریع‌ترین حرکت الکتروفورزی را بعد از پرآلبومین به قطب آند دارد). وظیفه آن حفظ فشار اسمزی خون است.
نقش آلبومین در بدن : آلبومین در بدن انسان کارهای زیر را اجرا می‌کند:
** نگهداری فشار اُنکتیک در مقدار ثابت،
**عامل اصلی ایجاد کننده فشار انکوتیک پلاسمائی آلبومین است.
**ترابری و حمل هورمون‌های تیروئید
**ترابردن و حمل اسیدهای چرب آزاد
**ترابری و حمل بیلیروبین غیر کنژوگه
**بیشتر داروها توسط آلبومین در خون گردش می‌کنند
** تراز و تعدیل پی‌هاش خون
عملکر : آلبومین پروتئین اصلی پلاسما بوده و با آب، کاتیون (مانند کلسیم و سدیم و پتاسیم)، اسید چرب، هورمون‌ها، بیلیروبین، تیروکسین(T4) و داروهای آرامبخش (ازجمله باربیتورات‌ها) پیوند می‌شود.
عملکرد اصلی آن تنظیم فشار اسمزی کلوئیدی خون است. مقدار آلبومین تابع تولید، تخریب وضع تغذیه مقدار فشار انکوتیک پلاسما، سیتوکین‌ها و هورمون‌ها می‌باشد.
