تیروئیدیت هاشیموتو

تیروئیدیت هاشیموتو نوعی التهاب مزمن تیروئید است که به علت نوعی بیماری خودایمنی به وجود می‌آید و در آن انواعی از سلول‌ها و پادتن‌ها در پاسخ ایمنی دخالت دارند. این بیماری نخستین بیماری خودایمنی است که در سال ۱۹۱۲ به وسیلهٔ هاکارو هاشیموتو در آلمان کشف شد.تیروئیدیت هاشیموتو بیشتر سبب کم‌کاری تیروئید می‌شود. نشانگان این بیماری عبارت‌اند از: میکزودم، افزایش وزن، افسردگی، مانیا، حساسیت به گرما و سرما، احساس خواب‌رفتگی اندام‌ها، کوفتگی، وحشت ناگهانی، برادیکاردی، گاه تاکیکاردی، افزایش کلسترول خون و کاهش قند خون، یبوست، ضعف ماهیچه‌ها، گرفتگی ماهیچه‌ها، ضعف حافظه، نازایی، ریزش موها و میگرن. در این بیماری غدهٔ تیروئید ممکن است سفت، بزرگ و لُب‌دار شود، که ممکن است این تغییرات محسوس نباشند.[۱] بزرگ شدن تیروئید ممکن است به علت نفوذ لنفوسیت‌ها یا فیبروز باشد تا هیپرتروفی بافت آن. از لحاظ فیزیولوژیک، پادتن‌های ضد پراکسیداز تیروئید (TPO) یا تیروگلوبولین باعث تخریب تدریجی فولیکول‌های غدهٔ تیروئید می‌شوند؛ بنابراین، می‌توان با جست و جوی این پادتن‌ها در خون این بیماری را تشخیص داد. از ویژگی‌های این بیماری تهاجم گویچه‌های سفید، مخصوصاً لنفوسیت‌های تی به آن است که به علت لنفوم هوچکین است.