معرفی بیماری

بیماری استیل بزرگسالان نوع نادری از آرتریت های التهابی محسوب می شود که از ویژگی های آن تب، بثورات و جوش های پوستی و درد مفاصل است. برخی از افراد تنها به یک دوره از بیماری استیل بزرگسالان مبتلا می گردند. در سایر افراد این بیماری ممکن است مداوم بوده و یا عود کند.

این التهاب می تواند به مفاصل تحت تاثیر به ویژه مفصل مچ دست آسیب برساند. درمان شامل مصرف داروهایی مثل پردنیزون است که که به کنترل التهاب کمک می کنند.

علائم و نشانه ها

اغلب افراد مبتلا به بیماری استیل بزرگسالان ترکیبی از علائم و نشانه های زیررا تجربه می کنند :

تب. ممکن است به مدت یک هفته یا بیشتر، روزانه تب حداقل 38.9 درجه سانتیگراد (102 F) داشته باشید. معمولا تب در اواخر بعد از ظهر و غروب بالا می رود. برخی اوقات، ممکن است یک و یا دو بار در روز تب کنید، به این صورت که چندین بار در طول روز درجه حرارت بدن بالا رود و در این میان گاه به حد نرمال برسد.
جوش و بثورات پوستی. بثورات پوستی صورتی کم رنگ ممکن است همراه با تب رفت و برگشت کنند. این بثورات معمولا روی بدن، دست ها و پاها ظاهر می شوند.
گلو درد. این یکی از اولین علائم بیماری استیل بزرگسالان است. غدد لنفاوی در گردن ممکن است نازک و متورم شوند.
مفاصل دردناک و متورم. مفاصل، به خصوص مفصل زانو و مچ دست ممکن است سفت، دردناک و متورم شوند. همچنین غوزک پا، آرنج، دست و شانه ها نیز ممکن است دردناک شوند. این ناراحتی های مفصلی معمولا به مدت حداقل دو هفته طول می کشد.
درد عضلات. دردهای عضلانی معمولا همراه با تب اوج می گیرد و فروکش می کند، اما درد می تواند آنقدر شدید باشد که فعالیت های روزانه را مختل کند.

علائم و نشانه های این اختلال می تواند با علائم بیماریهای دیگر مانند لوپوس و نوعی سرطان به نام لنفوم یکسان باشد.

چه وقت باید به پزشک مراجعه کرد؟

اگر دچار تب بالا، بثورات پوستی و مفاصل دردناک شوید، بهتر است به پزشک مراجعه کنید.
اگر مبتلا به بیماری استیل بزرگسالان هستید و سرفه می کنید، تنگی نفس و درد قفسه سینه و یا علائم غیرعادی دیگری دارید، به پزشک مراجعه کنید.

علت ها

علت اصلی این بیماری مشخص نیست. برخی از محققان بر این باورند که ویروس یا برخی عفونت ها می تواند محرک این بیماری باشد.

عوامل خطرزا

سن، اصلی ترین عامل خطر در بیماری استیل بزرگسالان است چرا که این وضعیت دو بار به اوج خود می رسد: یک بار بین 15 تا 25 سالگی و دوباره در 36 تا 46 سالگی. مردان و زنان به یک اندازه در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار دارند.

عوارض و پیامدها

بیشترین عوارض ناشی از بیماری استیل بزرگسالان شامل التهاب مزمن اندام ها و مفاصل می شود.

تخریب مفاصل. التهاب مزمن می تواند باعث تخریب مفاصل شود. شایع ترین مفاصل درگیر عبارتند از مفاصل زانو و مچ دست. گاهی اوقات مفاصل گردن، پاها، انگشتان و مفصل ران نیز ممکن است تحت تاثیر قرار گیرد.
التهاب قلب. بیماری استیل بزرگسالان می تواند به التهاب پرده بیرونی قلب (پریکاردیت) و یا التهاب بخش های عضلانی قلب(میوکاردیت) منجر شود.
تجمع مایعات در اطراف ریه ها. التهاب ممکن است باعث تجمع مایعات در اطراف ریه ها گردد و این امر موجب می شود فرد به سختی نفس عمیق بکشد.
سندرم فعال شدن ماکروفاژ. این عارضه نادر اما کشنده، می تواند باعث کاهش تعداد سلول خون، بالا رفتن سطح تری گلیسیرید خون و عملکرد غیر عادی کبد شود.

تشخیص بیماری

هیچ آزمایش تشخیصی برای این بیماری وجود ندارد. آزمایشات تصویربرداری می تواند آسیب های ناشی از بیماری را آشکار سازد. آزمایش خون نیز می تواند سایر بیماری ها با علائم مشابه را رد کند.

درمان بیماری

پزشکان از داروهای متعدد برای درمان بیماری استیل بزرگسالان استفاده می کنند. نوع دارویی که برای بیمار تجویز می شود، به شدت علائم بیماری و عوارض جانبی دارو بستگی دارد.

داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs). داروهای ضد التهاب بدون نسخه مثل ایبوپروفن (ادویل، موترین IB و غیره) یا ناپروکسن سدیم (الیو) ممکن است به بهبود درد و التهاب خفیف مفاصل کمک کند. ضد التهاب های غیر استروئیدی قوی را باید با نسخه پزشک تهیه کرد. این داروها می تواند موجب آسیب کبدی شود ، بنابراین بهتر است که فرد برای بررسی عملکرد کبد، به طور منظم آزمایش خون بدهد.
استروئید ها. اغلب افراد مبتلا به بیماری استیل بزرگسالان، نیازمند مصرف داروهای استروئیدی مثل پردنیزون هستند. این داروهای قوی التهاب را کاهش می دهند، اما ممکن است مقاومت بدن در مقابل عفونت را نیز کمتر کرده و احتمال ابتلا به پوکی استخوان را افزایش دهند.
متوتروکسات (Methotrexate). داروی متوتروکسات (ترکسال) را معمولا همراه با پردنیزون تجویز می کنند تا بتوان دوز مصرف پردنیزون را کمتر کرد.
تعدیل کننده های پاسخ بیولوژیک. داروهایی مثل ایمفلکسی مب ( infliximab) یا رمیکید ( infliximab)، ادالیموماب (adalimumab) و اتانرسپت (etanercept) می تواند مفید باشد اما تاثیرات مصرف طولانی مدت آنها هنوز مشخص نیست. اگر داروهای دیگر موثر واقع نشوند، پزشک ممکن است مصرف داروهایی مثل آناکینرا (anakinra)، توسیلیزوماب (tocilizumab)، ریتوکسیماب (rituximab) را توصیه کند.

سبک زندگی و درمان های خانگی

داروهایتان را بشناسید. حتی اگر بعضی روزها علائم خاصی مشاهده نمی کنید، باز هم مصرف داروها طبق دستور پزشک الزامی است. کنترل التهاب به کاهش خطر بروز عوارض کمک می کند.
مکمل های غذایی مصرف کنید. اگر دوز بالای پردنیزون مصرف می کنید، با پزشک در مورد مصرف کلسیم و ویتامین D مشورت کنید تا از از این طریق از پوکی استخوان جلوگیری کنید.
تحرک داشته باشید. اگر چه به هنگام درد مفاصل نمی توانید به راحتی حرکت کنید، اما انجام نرمش ها و حرکات ورزشی برای تمام انواع آرتریت توصیه می شود. ورزش کردن به حفط دامنه حرکتی کمک می کند و از سفتی و درد مفاصل می کاهد.

آمادگی برای ملاقات با پزشک

ابتدا ممکن است درباره مشکل خود با یک پزشک عمومی مشورت کنید. اما احتمالا او شما را به یک متخصص بیماری های مفصلی (روماتولوژی) ارجاع خواهد داد.

کاری که می توان انجام داد

زمانی که از پزشک خود وقت ملاقات می گیرید، در مورد این که پیش از ملاقات چه اقداماتی (مثل رعایت رژیم غذایی خاص برای معاینه یا آزمایش) باید انجام دهید سوال کنید. می توانید لیستی از موارد زیر تهیه کنید:

تمامی علائم بیماری و همچین زمان شروع آن و این که چه موقع این علائم به اوج می رسند را یادداشت کنید.
سوابق بیماری و همچنین سایر بیماری های خود را یادداشت نمایید.
تمام داروهایی که مصرف می کنید، همچنین مکمل ها و ویتامین ها را به همراه دوز مصرفی آنها یادداشت کنید.
سوال های خود را از پزشک یادداشت نمایید.

در صورت امکان یکی از دوستان یا اعضای خانواده تان را همراه خود ببرید تا اطلاعاتی پزشک به شما می دهد را به خاطر بسپارند.

اصلی ترین سوالاتی که در خصوص این بیماری می توان از پزشک پرسید شامل موارد زیر است:

علت اصلی بروز این علائم چیست؟
عوامل احتمالی دیگر در ایجاد این علائم کدامند؟
انجام چه آزمایشاتی مورد نیاز است؟
آیا این وضعیت موقتی است یا دائمی؟
بهترین اقدام ممکن کدام است؟
چه روش های درمانی جایگزینی برای گزینه درمانی پیشنهادی شما وجود دارند؟
من دچار بیماری (یا بیماری های) دیگری نیزهستم. چگونه می توانم این دو بیماری را باهم مدیریت کنم ؟
آیا رژیم غذایی یا محدودیت خاصی را باید رعایت کنم؟
آیا باید به یک متخصص مراجعه کنم؟
آیا بروشور یا کتابی در مورد این بیماری وجود دارد که بتوان آنرا مطالعه کرد ؟ خواندن چه وب سایتی را پیشنهاد می کنید؟

در پرسیدن سوالات دیگری که به ذهنتان می رسد، غیر از آنچه ذکر شد تردید نکنید.