ضد-احتقان

ضداحتقان (به انگلیسی: Decongestant) یا ضداحتقان بینی، به دارویی اطلاق می‌شود که برای کاهش احتقان بینی به کار می‌رود. ماده فعال در بیشتر ضداحتقان‌ها سودوافدرین یا فنیل افرین است. این ترکیبات در واقع آگونیست‌های آلفا هستند که محلول رقیق آن‌ها (۰٫۱-۰٫۰۵ درصد) به صورت موضعی به کار می‌رود و باعث تنگ شدن موضعی رگ‌ها می‌شود. باید از کاربرد منظم این داروها در درازمدت خودداری کرد، چون باعث اختلال کارکرد مژک‌ها می‌شوند. به دنبال انقباض عروقی طولانی مدت ممکن است رینیت آتروفیک با آنوسمی بروز کند. این داروها ممکن است از بینی جذب شده و باعث بروز اثرات سیستمیک، بویژه تحریک دستگاه عصبی مرکزی و افزایش فشارخون می‌شوند. در افراد مبتلا به فشارخون بالا و کسانی که از داروهای مهارکننده MAO استفاده می‌کنند، مصرف این داروها باید با احتیاط صورت گیرد. فارماکولوژی ویرایش بیشتر داروهای ضداحتقان با تقویت اثر نوراپی نفرین (نورآدرنالین) و اپی نفرین (آدرنالین) یا با فعالیت آدرنرژیک از طریق تحریک گیرنده‌های آلفا آدرنرژیک عمل می‌کنند. این مسئله باعث تنگ شدن رگ‌های بینی، گلو و سینوس‌های اطراف بینی شده و بنابراین التهاب (تورم) و تولید موکوس کاهش میابد.