فیبروم-رحمی

فیبروم رحم (به انگلیسی: Uterine fibroids) رشد بیش از اندازهٔ بافت رحم در زنان در سن بچه داری است. یا به عبارتی فیبروم رحم یا تومورخوش خیم عضلهٔ صاف رحم، شایع‌ترین تومور لگنی در نزد زنان است که تقریباً در پنجاه درصد زنان و معمولاً در سنین باروری بین ۲۵ تا ۴۰ سالگی دیده می‌شود. در این بیماری سلول‌های ماهیچه‌ای و دیگر بافت‌هایی که دیوارهٔ رحم را می‌سازند، غده‌های غیرسرطانی درون دیوارهٔ رحم و پیرامون آن می‌سازند. این بیماری می‌تواند باعث نازایی شود. خطر دچار شدن به این بیماری در زنانی که نسبت به قدشان افزایش وزن دارند، بالا و در زنانی که بچه دار شده‌اند، پایین است. انواع فیبروم‌ها : فیبروم‌ها بر اساس محل آن‌ها در رحم تقسیم بندی می‌شوند. شایع‌ترین محل وجود آن‌ها اینترامورال (داخل عضله رحم)، ساب سروزال (به صورت تودهٔ برجسته‌ای خارج رحم) و زیر مخاطی (داخل حفره رحم) هستند. نوع سوم یعنی زیر مخاطی که از همهٔ موارد نادرتر است با بیشترین تظاهرات بالینی از جمله منوراژی یا خون‌ریزی شدید قاعدگی و نازایی همراه‌است. نشانه‌های فیبروم رحمی : بسیاری از زنانی مبتلا به فیبروز رحمی، هیچ نشانه‌ای ندارند. نشانه‌های این بیماری ممکن است این گونه باشد: قاعدگی‌های سنگین و دردناک یا خون‌ریزی بین دوره‌های ماهانه احساس پری در پایین شکم ادرار زیاد درد به هنگام نزدیکی جنسی درد در پایین کمر مشکلاتی در تولید مثل، مانند نازایی، سقط جنین یا زایمان پیش رس بیشتر زنان مبتلا به فیبروز رحمی نازا نیستند و می‌توانند بچه دار شوند. برخی زنان مبتلا به فیبروز رحمی ممکن است نتوانند به‌طور طبیعی باردار شوند. اما با پیشرفت‌های که در درمان ناباروری رخ داده‌است، ممکن است برخی از این زنان باردار شوند. فیبروم و نازائی ویرایش فیبروم علت شایعی برای نازایی نیست و فقط در ده درصد موارد ممکن است سبب نازایی شود، ولی اگر خانمی با وجود فیبرومی در رحم حامله شود، به علت تغییرات هورمونی در این دوران ممکن است (به خصوص در سه ماهه اول و دوم بارداری) فیبروم‌هایش بزرگ تر شوند