روان-درمانی-بین-فردی

روان درمانی بین فردی یکی از درمانهای جدید برای مقابله با مشکلات روانشناختی است. کاربرد عمده ی این نوع درمان در درمان اختلالات افسردگی می باشد. روان درمانی بین فردی چند خصوصیت مهم دارد از جمله ی این خصوصیات می توان به ساختار یافته بودن آن ، محدودیت زمانی برای انجام درمان و تجربی بودن آن اشاره نمود. روان درمانگر بین فردی در جریان درمان بر روی رویدادهای جاری مراجع ، مشکلات بین فردی و یافتن راه حل هایی برای کاهش علایم بیماری وی تاکید می نماید. روان درمانی بین فردی علل ابتلا به اختلال افسردگی را شیبه علل ابتلا به بیماریهای جسمانی می داند و اعتقاد دارد این اختلال در اثر عوامل مختلفی بوجود می آید. به عبارت دیگر در روان درمانی بین فردی بر روی مدل پزشکی( Medical model ) به عنوان عامل ابتلا به اختلال افسردگی تاکید می شود. کوشش عمده ی درمانکر در روان درمانی بین فردی آن است که بیمار از علایم اختلال افسردگی رهایی یابد. روان درمانی بین فردی علاوه بر درمان اختلال افسردگی اساسی که بیشترین تاثیر را بر روی این نوع از اختلال افسردگی دارد در درمان برخی دیگر اختلالات افسردگی مانند اختلال افسردگی مقاوم ( Persistent depression) و اختلال افسردگی بعد از زایمان نیز کاربرد دارد . همچینن این نوع درمان برای درمان اختلال دو قطبی ، اختلال استرس بعد از سانحه (Post stress disorder ) ، اختلال شخصیتی مرزی و برخی اختلالات اضطرابی مانند اختلال فوبیای اجتماعی نیز مورد استفاده قرار می گیرد. از بین تمام اختلالاتی که روان درمانی بین فردی بر روی آنها اثر دارد اختلال افسردگی اساسی به این نوع درمان پاسخ بهتری می دهد. اختلال افسردگی اساسی شایعترین نوع اختلال اختلال افسردگی است و در دنیا میلیونها نفز به آن مبتلا هستند.